آسیب شناسی سیاست‌گذاری جمهوری اسلامی ایران در پیشگیری اولیه از اعتیاد

اعتیاد و سوءمصرف مواد‌مخدر بزرگترین آسیب اجتماعی کشور ما و بسیاری از کشورهای دیگر دنیاست. این مشکل جهانی و ملی به عنوان یک مسأله مهم در سیاست‌گذاری‌های کلان مورد توجه قرار‌گرفته واهمیت بازنگری سیاست‌های اتخاذ شده را دوچندان نموده است. لذا هدف پژوهش حاضر آسیب شناسی سیاست‌گذاری جمهوری اسلامی  ایران در پیشگیری اولیه از اعتیاد بوده و روش پژوهش نیز ، روش آمیخته(ترکیبی) مشتمل بر تکنیک دلفی، تحلیل محتوا، تحلیل عاملی و تحلیل سلسله‌مراتبی بوده‌است. جامعه مورد مطالعه نیز مشتمل بر چهار گروه سیاست‌گذاران، مدیران اجرایی، صاحب‌نظران و ذینفعان (معتادان بهبودیافته) است. داده‌های جمع‌آوری شده در فرآیند سیاست‌گذاری ما را به موانع مهم در آسیب‌شناسی سیاست‌ها رهنمون نموده است. یافته‌های تحقیق حاکی از آن است که ذاتی نبودن امر پیشگیری در وظایف نهادهای متولی، عدم ادغام فعالیت های پیشگیرانه در ساختار دستگاه‌های  اجتماعی کشور، ابهام در ساز و کار ارزیابی و نظارت، تمایل سیاست‌گذاران و مدیران به برنامه های زود‌بازده و کوتاه‌مدت و در نهایت عدم تناسب سیاست‌های پیشگیرانه با اهمیت مسأله اعتیاد از  جمله مهمترین آسیب‌های سیاست‌گذاری پیشگیری اولیه از اعتیاد به حساب می‌آیند.